تفاوتهاي اصلي اديان، معلوليت و قطع عضو آنها را تجويز مي کند؛ 2. تعارض هاي ظاهري بين سنتهاي ديني را اعتقادي مي داند نه عملي، بدين ترتيب اهميت قوانين دين در جامعه را ناديده مي گيرد؛ 3. قوانين دين در جامعه با كاستن اهميت تفاوتهاي اعتقادي قدرت بايدي[1] قوانين ديني را تضعيف مي کند؛ استفاده از عقل را به عنوان وسيله اي براي فهم ديني و حل اختلافات رد مي کند، علي رغم اين حقيقت كه استدلالهاي عقلي در سنتهاي مربوط به الهيات و علم در همه اديان بزرگ جهان بسيار حائز اهميت است؛ 5. عرفان را وسيله اي براي كسب تجربه هاي شخصي ديني كه اعتقادات بر اساس آنها شكل مي گيرند، تلقي مي کند و حال آنكه خود مفهوم تجربه ديني اختراع پروتسانتيسم ليبرال است كه با سنتهاي همچون اسلام بيگانه بودند؛[2] 6. پيش فرض کثرت گرايي ديني اين است كه اخلاق جديد ليبراليسم سياسي صحيح است، در حالي كه اين نكته با سنتهاي اخلاقي اديان جهان آن چنان كه قرنها پنداشته مي شده اند، سازگار نيست؛ 7. اين فرض كه حقيقت نهايي كاملاً غيرقابل درك و شناخت است، همراه با اين ديدگاه كه تجربه ديني و فهم ديني كاملاً ساخته و پرداخته انسان هستند، يا امكان وحي حقيقي ناسازگار است.

از سوي ديگر، بخشي از جذابيت برنامه هيك بدين سبب است كه براي نوعي مصالحه و آشتي[3] و نوعي كاهش تعارض در ميان تابعين اديان، كه متحمل رنجهاي بيشماري در جهان بوده و هستند، مايه اميد را فراهم مي کند. به نظر مي رسد كه بهترين نوع پرداختن به اين مسأله كه با تكثر اديان جهان ايجاد شده، آن باشد كه اختلافات نهايي حل نشدني را هم تشخيص و تمييز دهيم و