انساني مختلفي هستند که هر يک از آنها ]جوامع[ با مفاهيم، اعمال معنوي، شيوه زندگي، اسطوره و داستان و خاطرات تاريخي مخصوص به خود عمل مي کند.[1]

کثرت گرايي ديني حقيقت شناختي هيک خيلي روشن و واضح تعريف نشده است. قطعاً منظور هيک اين نيست که همه تعاليم اديان مختلف درست هستند و يا حتي به طور نسبي درست هستند، زيرا او صريحاً اعلام مي کند که برخي از تعاليم سنتي مسيحيت خصوصاً آموزه هاي مربوط به تجسد و نجات انحصاري[2] مسيحيان مؤمن نادرست است. اصلاح کامل اعتقادات مسيحي مستلزم رد آنهاست. از سوي ديگر، هيک نمي خواهد ادعا کند که صرفاً برخي از حقايق ديني را مي توان در هر يک از سنتهاي ديني بزرگ يافت. او مدعي است علي رغم ناسازگاري ظاهري در ميان تعاليم مهم سنتهاي بزرگ، بسياري از آنها صحيح هستند. اين نکته را بعداً بيشتر توضيح خواهيم داد.

سرانجام مي توان نوعي ديگر از کثرت گرايي ديني را مورد مطالعه قرار داد که به اراده و يا امر الهي مربوط مي شود. اين گونه را کثرت گرايي ديني وظيفه شناختي[3] مي ناميم که بر اساس آن نيازي نيست که براي اطاعت اوامر الهي حتماً مسيحي باشيم. هيک درباره اين نوع کثرت گرايي سخني به ميان نياورده است، در حالي که اين نوع کثرت گرايي محوري است براي درک صحيح وظيفه و مسؤوليت انسان در مقابل کثرت سنتهاي ديني جهان. بعداً اثبات خواهيم کرد که اسلام، کثرت گرايي ديني وظيفه شناختي زماني[4]را