غير نسب گرايانه حقيقت ديني با دعاوي سنتي درباره حكمت و عدالت خدا سازگار نيست. ولي اينکه خداوند روا بدارد تا سنتي در خطا و اشتباه باقي بماند، ظلم محسوب نمي شود، اعم از اينکه اين خطا نتيجه گناهي ارادي و مستحق كيفر باشد و يا آنكه به لحاظ جهل و عجز قابل بخشش بوده و مستوجب كيفر نباشد. از سوي ديگر،اينکه خداوند روا داشته باشد. سنتي به مدت دو هزار سال در اشتباه باقي بماند تا از رهگذر آن منفعتي نصيب خلق گردد، با حكمت خدا مغايرت ندارد، حتي اگر اين نعمت براي بشر ناشناخته باشد. در بسياري از پاسخ هايي كه در الهيات به مسأله شرور داده شده، اين نكته تبيين شده است كه خداوند از ارتكاب به گناه انسان به لحاظ حكمتي كه در امر ارزشمند بودن اختيار انسان نهفته است، ممانعت نكرد.

ظاهراً تأكيد نصر بر تعداد خطاكاران و نيز مدت اين خطا به جا نيست. به طور قطع چنين عوامل كمي اي به موضع متافيزيكي بحث هيچ ارتباطي ندارد.

د) تمايزات

اگر به دو جنبه اراده الهي، يعني اراده تكويني[1] و اراده تشريعي[2] توجه داشته باشيم، مسأله وجود ديدگاه هاي متعارض ديني روشن تر مي شود. اگر مسيحيان قرنهاي متمادي پرستنده تثليث بوده اند، و اين امر ناگزير بايد به اراده و قضاي الهي به معناي تكويني آن صورت گرفته باشد، لازم نيست كه منطبق با اراده تشريعي خداوند باشد. خداوند به بسياري از چيزهايي كه مغايراوامر و احكام اوست، امكان وجود مي دهد، زيرا به ما اجازه گناه كردن داده است. روا داري خداوند اينجا كاملاً تكويني است و مستلزم جواز اخلاقي يا ديني نيست. از وجود اعتقادات ديني مغاير با اسلام، بدون مغلطه نمي توان به اين نتيجه رسيد كه خداوند به اين گونه اعتقادات اجازه تشريعي داده است.