اولا ـ كار تحقيقى خود را با تلاش و كوشش فراوان بر اساس منابع معتبر شرعى در همه ابعاد بخصوص در منابع حكومتى شروع نمايند .

ثانيا اجتهاد را با شيوه نوين در منابع اصيل به دور از منابع ذهنى و عرفى بكار گيرند , تا بتوانند فقه اجتهادى را در مقابل رويدادهاى نوين همگام نمايند . بى ترديد نيازها و ضرورتهاى اجتماعى و حكومتى عامل رشد استعداد و تلاش و كوشش انسان در ابعاد مختلف زندگى مادى و معنوى بوده است و اميد مى رود كه زمان كنونى با اين نيازهاى متزايد در ابعاد اجتماعى و حكوميت و كليت كاربردى اجتهاد با شيوه نوين اجتهادى امام راحل سبب گردد كه عصرى بس شكوفا و بارور را در پيش رو از نظر پاسخهاى مناسب براى همه رويدادهاى منظور زندگى داشته باشيم , زيرا ما از جهت منابع معتبر و مايه هاى استنباطى مورد پذيرش , كم و كاستى نداريم , البته به شرط آنكه دارندگان ديد محدود و نظر كوتاه و انديشه هاى سطحى نگر و جمودگرا و افراد قشرى ناآگاه , اين جريان را به انحراف نكشانند و يا بر سر راه آن مانع تراشى ننمايند و متأسفانه بايد اذعان و اعتراف داشته باشيم كه در عصر حاضر با از ميان رفتن بيشتر موانع كاربردى فقه اجتهادى و با فراهم بودن همه امكانات و تكامل و گسترش آن از نظر مصاديق تا كنون كار بايسته اى صورت نگرفته است و اميدوارم كار بايسته را در خواب ببينيم .

8 ـ روش امام راحل در طرح مسائل فقهى

امام راحل ( قدس سره ) در طرح مسائل فقهى ـ اجتهادى داراى سبك و شيوه خاصى بود كه به شرح ذيل آن را يادآور مى شويم :

1 ـ امام راحل در ضمن مطرح كردن مسائل فقهى , نظر اجتهادى خود و مجتهدان دوره پيشين را بيان مى كرد و حتى در بعضى مسائل نظرات مجتهدان مذاهب ديگر را نيز بيان مى نمود و آنها را مورد بحث و تحقيق قرار مى داد .

2 ـ او همانند عالمان دوره پيش از خود هر مسأله اى را كه مطرح مى كرد ابعاد گوناگون و مختلف آن را بدقت مورد بررسى قرار مى داد و براى اثبات نظر خود به ادله