اما اماميه كه داراى بينش ياد شده نبود و بر اين اعتقاد است كه نصوص امامان , تداوم بخش نصوص رسول خداست و اجتهاد هم در دل آنها قرار دارد , بر اين اساس مى توانند با به كارگيرى آن با شيوه نوين در منابع در برابر رويدادها پاسخگو شوند .

پس تنها اجتهادى كه در عصر حاضر مى تواند تكيه گاه محكم و استوار تئورى حكومت اسلامى باشد و هويت مكتبى او را حفظ نمايد , همانا شيوه اجتهادى پنجم با شرايط ياد شده است بنابراين ناديده انگاشتن اين شيوه كه نيروى محركه فقه و تعميم آن با شرايط زمان است , ركود و ايستايى فقه و اجتهادى را در پى خواهد داشت و از اين رهگذر خسارات جبران ناپذيرى را بايد براى فقه پذيرا شد .

منشاء پيدايش اين شيوه اجتهادى عبارتند از :

1 ـ ادراك رسالت خطير فقه اجتهادى .

2 ـ آشنايى با نيازهاى زمان و آگاهى از جامعه خود بلكه همه جوامع و مسائل آنها .

3 ـ درك جهان بينى شريعت و نيز واقعيتهاى زمان و عينيتهاى خارج با همه ويژگيها و پايبندى به آنها .

4 ـ نفوذ ناپذيرى در برابر عوامل نفسانى و خارجى و سنتهاى غلط اجتماعى و محيطى و محصور نشدن در حصارهاى عوام زدگى و خرافه ها .

5 ـ شناخت دقيق موضوعات و ويژگيهاى متحول آنها و لو به توسط گروهى از متخصصين در هر رشته و زمينه اى در طول زمان كه در تحول اجتهاد نقش دارند .

ـ نتايج اين شيوه اجتهادى عبارتند از :

1 ـ داشتن پاسخ قاطع و روشن براى همه پرسشهاى مطرح شده در تمام عرصه هاى زندگى اعم از فردى , عبادى , اجتماعى و حكومتى .

2 ـ متهم نشدن فقه پويا به عدم توانايى در اداره جامعه بزرگ اسلامى .

3 ـ خروج فقاهت از حالت ركود به مرحله پويايى و تحرك و شكوفايى و گسترده شدن آن در تمام ابعاد .

4 ـ از ميان رفتن احتياطهايى كه مدرك معتبرى ندارند .

تذكر :

بعضى مى گويند چرا با برپايى نظام مقدس اسلامى و گذشتن سالها از انقلاب براى