دوره هفتم از ادوار اجتهاد داراى ويژگيهاى خاصى است كه سبب تمايز اين دوره از ادوار پيشين مى باشد . در اين زمان در مباحث و مسائل اجتهادى تحول چشمگيرى پديد آمد , بگونه اى كه از تدقيق و ژرف انديشى ويژه اى برخوردار گرديد و نيز از جهت دقت در استدلال به تكامل و تطور خود رسيد .

اين مرحله از زمان استادالفقها و المجتهدين شيخ مرتضى انصارى ( م 1281 هق ) شروع شد و تا زمان حضرت امام خمينى ( م 1409 هق ) ادامه يافت .

بنابراين طلايه دار و آغازگر هفتمين دوره يعنى عصر تدقيق در مسائل اجتهادى را بايد فقيه و اصولى بزرگ شيخ اعظم انصارى دانست . وى با اسلوب نوين و آراء دقيق خود روح تازه اى در كالبد اجتهاد دميد و از اينرو به بحثهاى اجتهادى رونق و جلوه خاصى بخشيد .

كتاب اصولى وى به نام فرائدالاصول و معروف به رسائل , و نيز تقريرات اصولى او به نام مطارح الانظار [1] گواه زنده اى بر طرز تفكر و انديشه اوست , زيرا سرشار از نظرات