بعنوان مثال : آيه مباركه (( ولله على الناس حج البيت من استطاع . . . )) تنها شامل مردم زمان نزول قرآن نبوده , بلكه دستورى است براى همه كسانى كه در هر زمانى مصداق كلمه (( الناس )) مى باشند . كمااينكه آيه مذكور تنها كسانى را كه هنگام نزول آيه مستطيع بوده اند شامل نبوده است , بلكه نظر به طبيعت استطاعت داشته , چه در حال اين طبيعت وجود داشته باشد و چه در آينده محقق شود .

در احكام و قوانين اسلام , فرد خاص يا مكان و زمان خاصى دخالت نداشته است و همواره قوانين به صورت كلى و عام وضع و مطرح شده است , كمااينكه قوانين بشرى نيز به قدر جامعيت و واقع بينى آن داراى فراگيرى و شمول است . بنابراين مخاطب قرآن كريم همه مكلفين مى باشند , چه آنان كه در روزگار نزول قرآن بوده اند و چه آنها كه بعد آمده اند و چه آنان كه در آينده خواهند آمد .

اشكال سوم و پاسخ آن

اشكال ـ چون امكان دارد كه خداوند براى تفهيم مطالب قرآن از قراين حالى يا گفتارى خاصى استفاده كرده باشد و ما كه با زمان نزول فاصله بسيار داريم به آن قراين آگاهى و توجه نداشته باشيم , لذا ظاهر قرآن براى ما قابل اعتماد نيست .

در پاسخ ـ البته ممكن است كه در هر كلامى انسان احتمال وجود قرينه اى را بدهد , ولى اگر بنا باشد به اين احتمالات ترتيب اثر بدهد , بايد دست از همه كارها بردارد و احتمال وجود قرينه را بهانه قرار دهد .

در نتيجه تمام كارها و زندگى اجتماعى انسان مختل مى شود .

تكيه كردن بر چنين احتمالهايى از شيوه عقلا بدور است , بدين جهت عقلا در اين گونه موارد اصلى را ابداع كرده اند به نام (( اصل عدم قرينه )) با اثبات اين اصل نوبت به شك و احتمال نخواهد رسيد و احتمال وجود قرينه از اعتبار ساقط خواهد شد .