در هر حال او يك كتاب مختصر در علم اصول ( مبحث الفاظ مسأله امر آمر با علم به انتفاء شرط آن ) دارد كه در كتابخانه مدرسه قزوينى در نجف اشرف موجود است . نقل شده كه از او پرسيدند چرا به تأليف كتابى جامع در اصول نمى پردازد , در پاسخ گفت : (( وقتم را به سه قسمت تقسيم نمودم : يك قسمت مربوط به تفكر و تحقيق در مبانى و اشكالات وارد بر آنها و قسمت ديگر مربوط به پاسخ به آن اشكالات و قسمت سوم مربوط به تدريس , بنابراين وقت خالى براى تأليف نمى ماند )) .

در اينجا تذكر يك نكته مناسب است و آن آغاز تدريس خارج است كه به ابتكار او انجام شده است .

نخستين عالم شيعه كه به گونه خارج تدريس كرد شريف العلماء آملى مازندرانى است و پيش از او معمول و رايج نبوده است . و منشأ اين شيوه او شيخ اعظم انصارى صاحب مكاسب و سعيد العلماء مازندرانى ( بابلى ) بوده اند [1] , زيرا شيخ انصارى و سيدالعلماء كه هم مباحثه و از شاگردان ممتاز و برجسته شريف العلماء بوده اند در درس شريف زياد اشكال مى كردند و شريف هم پاسخ مى گفت و اين اشكال و پاسخ چون از روى كتابى نبوده , در نتيجه كم كم تدريس شريف العلماء كه از روى كتاب معالم بود از ميان رفت و از آن زمان به بعد ديگر عالمان درس را از خارج مى گفتند و تقرير مى كردند و نه از روى كتاب .

از آن پس در حوزه هاى علمى اماميه , پس از آنكه تلاميذ مراحل سطوح را مى گذراندند , مجتهدان براى آنها اصطلاحا درس خارج تدريس مى نمايند . در درسهاى خارج , علاوه بر متون علمى , از نظرات ديگر علما نيز استفاده شده و آنگاه به مطالب به طور مستقل از خارج مورد تحليل و بررسى و نقد قرار مى گيرد .