الف ـ اشتمال بر ابواب فقه .

ب ـ ابداع و ابتكار در دسته بندى مباحث و ترتيب آنها .

ج ـ دور بودن از ايجاز مخل و اطناب ممل .

د ـ شيوه نگارش جالب و روان .

اين كتاب مورد توجه خاص عالمان و فقيهان قرار گرفته , از اين رو شروحى بر آن نوشته شده است , و مدتها جزو كتابهاى درسى حوزه هاى علميه بوده و پس از قرنها هنوز اهميت خود را از دست نداده است . ابن ادريس اين كتاب را بنا بر آنچه كه از كتاب صلح و مواريث آن برداشته مى شود در خلال سالهاى 587 ـ 588 تأليف نموده و او در آن وقت بيش از 30 سال نداشته است . اين كتاب بارها به چاپ رسيده است .

2 ـ تعليقات او بر تبيان شيخ طوسى . به گفته شيخ حر عاملى , اين كتاب مشتمل بر حواشى و نظرات مخالف او با آراى شيخ طوسى بوده است .

3 ـ منتخب تبيان شيخ طوسى : اين كتاب در سال 1409 در قم نشر يافته است .

4 ـ مسائل ابن ادريس .

5 ـ رساله در معناى ناصب .

6 ـ خلاصه الاستدلال فى المواسعه و المضابعه .

7 ـ مناسك

براى آگاهى بيشتر در اين زمينه مى توانيد به كتاب الذريعه ( ج 20 / ص 330 ) و ريحانة الادب ( ج 5 / ص 246 ) و رياض العلماء ( ج 5 / ص 33 ) الوافى بالوفيات ج 2 / ص 183 ) مراجعه كنيد .

اساتيد ابن ادريس :

ابن ادريس اساتيد بزرگى را درك كرده و از آنها دانشهاى گوناگونى آموخته است , بجاست برخى از آنان را يادآور شويم :

1 ـ سيد ابوالمكارم حمزة بن على بن زهره حسينى حلبى ( صاحب كتاب الغنيه . (

2 ـ شيخ عماد محمد بن ابوالقاسم طبرى .

3 ـ شيخ هبة الله سوراوى ( در بعضى از كتب تراجم جديد اسم او شيخ حسين بن رطبه سوراوى آمده است . (