در سخنان شيخ محمد عبده آمده است : (( حيات انسانى و مظاهر زندگى آن در تكامل و گسترش است و انسان در هر روزى در بستر زمان , رويدادها و پديده هايى مى يابد كه در روز پيش نبوده و اجتهاد وسيله اى است كه پديده هاى جديد را با تعاليم اسلام سازگار مى كند و هر گاه در اجتهاد بسنده شود به نظر مجتهدين گذشته , حيات انسانى در جامعه اسلامى منزوى و بر كنار از تفسير اسلامى و مسائل و رويدادها به دور از پاسخهاى تازه و جديد اسلام , مى ماند و اين باعث سختى و حرج براى مسلمانان در دين آنان مى شود )) .

در سخنان محمد رشيد رضا آمده است : (( بدون فراخوانى به سوى دين , اصلاح ممكن نيست و البته هيچ دعوتى از اين قبيل بدون حجت ممكن نيست , و با بقا بر تقليد حجتى وجود نخواهد داشت و مبدأ هر اصلاحى مسدود ساختن راه و تقليد گشودن راه نظر و استدلال است . تقليد بزرگترين حجابى در مقابل دانش و فهم است )) . ( الاجتهاد و التجديد فى التشريع الاسلامى , ص ( 356

برخى از انديشمندان گفته اند : بين مباح بودن اجتهاد براى متقدمين و حرام بودن آن براى متأخرين تفاوت و فرقى است و بدون دليل رو به آن نمىآورند , مگر آنانى كه اسيران تقليد به شمار مىآيند .

ابوطيب صديق حسن خان ( در كتاب حصول المأمول فى علم الاصول ص ( 186 مى گويد : لازم نيست بر كسانى كه خداوند بر آنها ابواب معارف را گشود و به آنها علم و دانش را روزى نمود به گونه اى كه مى توانند خودشان را به وسيله آن از تقليد ديگران خارج كنند , پيروى از آنچه كه اسيران تقليد مى گويند .

اين گونه عالمان و انديشمندان عليه بسته شدن باب اجتهاد به پاخاستند و مجددا براى فتح آن قيام نمودند , كه اميد است هر چه زودتر شاهد آن باشيم .