اجتماعات بشرى , آنروز راه خود را گم كردند كه شرائط شوم و نكبت بار قرون وسطائى , در عصر تجدد و روزگار تنوير افكار , در بحبوحه ى انقلاب صنعتى زندگى آنانرا احاطه كرده و در نتيجه , آنانرا از هر برنامه ى الهى - و نه تنها برنامه مسيحيت - رو گردان ساخت , و ميان عقايد صحيح آسمانى و نظام زندگى اجتماعى آنان , شكاف و فاصله ايجاد كرد

گيرم كه پس از اين گمراهى و انحراف , قدمى چند نيز بسوى علوم انسانى برداشته و يا گامى چند , از آن دور شده باشند , اين نزديكى و دورى - آنچنانكه كارل پنداشته است - نمى تواند ميزان راهيابى يا سرگشتگى باشد و گرايش به اين علوم , نمى تواند آن گمراهى را جبران نمايد

زيرا براى سامان يافتن زندگى انسان و دگرگونه ساختن آن كافى نيست كه مردم دانا شوند بلكه اين كار خطير و مهم در گرو آنست كه به عقيده اى صحيح بگروند و انسان بالاخره انسان است !