( ( ما ميان ديندارى و بكار بستن برنامه هاى دينى فاصله قائل شده ايم و فكر كرده ايم كه با هر شرائطى و در هر وضعى كه دارا هستيم ميتوانيم ادعا كنيم كه متدينيم ! و پنداشته ايم كه در شرائط جديد نميتوان ديندار واقعى بود

( ( ما ندانسته ايم كه هر آنگاه رابطه ى ايمان و عمل گسسته شد , ديگر از آن نيروى معنوى كه ممكن است در سرتاسر جهان نفوذ كند , واقعيتى در ميان نخواهد بود

( ( اينك بر ما واجب است كه وضع موجود را دگرگون سازيم , ما ميبايد اين نظريه ( ( ماركس ) ) را كه ميگويد : ( ( اولويت و اصالت از آن ماديات است و مسائل معنوى در مرتبه بعد قرار دارند ) ) عملا خورد كنيم , بردگى و استبداد , حتى در موارد استثنائى نيز ممكن نيست خوب و پسنديده باشند , بايد بدون هيچگونه بيم و ترديد , ايمان را در مرتبه اى برتر از مقام آزادى و آزادگى انسان بدانيم و آن عقيده ى مذهبى را كه ميگويد ( ( خداوند , انسان را آفريد تا برتر از يك بوجود آورنده ى اشياء مادى باشد ) ) و ( ( هدف از خلقت بشر , چيزى وراى آسايش جسمانى