( ( بنابراين تا هنگاميكه ما ايمان نداشته باشيم و در اجتماع نو بنياد خود , از وسائل معنوى استفاده نكنيم و اين اجتماع را كه به پستى و دنائت گرائيده و در شرائطى كه روح و معنويت را در آن مجال رشد و ترقى نيست گرفتار شده تحولى نبخشيم , هرگز نخواهيم توانست در جهان با كمونيسم نبرد كنيم و شيوه هاى تهديد و زور و مكر و فريب او را خنثى سازيم

( ( ما بوضعى مصيبت بار گرفتار اين فكر غلط شده ايم كه : ممكن است بدون مبارزه با بيدينى و مادى گرى , بر عدالت اجتماعى دست يافت و اين طرز فكر از آنجا ناشى شده كه هر يك از افراد ما علاقمند است در قبول يا رد التزامات اجتماعى , در مقابل ديگر افراد آزاد باشد

( ( نتيجه ى اين طرز فكر آنست كه بسيارى از مردم ما ايمان خود را , در جامعه اى آزاد , از دست داده اند , بلكه همه ى ما ايمان مذهبى و بكار بستن دستورات دينى را فراموش كرده ايم , با اينكه هميشه خود را ديندار ميدانسته ايم ! !