1 ) نهى در عبادات نظر مشهور علماى اماميه در مورد نهى وارده در عبادات تقربى آن است كه دال بر فساد مى باشد . منظور از عبادات تقربى , آن دسته از عبادات است كه بندگان با قصد تقرب الى الله به انجام آنها مبادرت مى ورزند . مانند نماز , روزه , حج و . . . . در مقابل , عبادات توصلى مى باشد كه غرض از انجام آن توصل و وجود يافتن عمل است . مانند تطهير تن و لباس از نجاسات , كه به هر قصد و نيتى كه صورت گيرد , و يا حتى بدون توجه انجام شود , تفاوتى نخواهد داشت و غرض كه طهارت است , حاصل خواهد شد .

در عبادات تقربى , نهى موجب بطلان و فساد است . دليل آن هم روشن است , زيرا عملى كه نهى شارع به آن تعلق گرفته , مبغوض و منفور شارع است . و از طرفى بنده خدا با انجام عمل عبادى قصد دارد كه به خداوند تقرب و نزديكى حاصل نمايد و منطقا قابل توجيه نيست عملى كه منفور و مبغوض و دور كننده عبد است , در عين حال مقرب و نزديك كننده او بوده باشد .

ولى در عبادات غير تقربى , نهى موجب بطلان نخواهد بود . مثل آن كه گفته شود : با آب غصبى لباست را نشوى كه در صورت انجام هر چند عبد , متخلف و معاقب است ولى لباس نجس تطهير شده و به نجاست باقى نخواهد ماند . مگر آنكه در عبادات غير تقربى , نهى بيانگر شرطى از شروط صحت عمل باشد . مثل آن كه گفته