پس گوينده اگر بين لفظ و متعلق مجازى آن اين نوع علقه و رابطه را ديد مى تواند با استعمال مجازى منظورش را برساند و اگر اين وسيله براى تفهيم و تفاهم كافى بود و شنونده منظور گوينده را فهميد مى توان نتيجه گرفت كه استعمال مجازى طبق ضابطه و قاعده و در مجراى صحيح بكار رفته و منظور نهايى يعنى انجام محاوره و تفهيم و تفاهم حاصل شده است .

علائم حقيقت و مجاز :

گاهى اتفاق مى افتد كه استعمالات مجازى آنقدر زياد است كه تميز و تشخيص آن از كاربردهاى حقيقى مشكل مى شود . در اينجا لازم مىآيد ضوابط و ملاكهايى براى تشخيص حقيقت از مجاز وجود داشته باشد . اصوليين براى اين تميز و تشخيص , ملاكهايى در نظر گرفته اند كه مهمترين آنها عبارتند از : تبادر و صحت سلب .

الف ) تبادر ت , در اصطلاح اصوليين يعنى سبقت به ذهن . علماى اصول مى گويند براى تشخيص حقيقت از مجاز اولين ملاك تبادر است , يعنى در برخورد با الفاظ و كلمات بايد ديد اولين معنايى كه به ذهن شنونده خطور مى كند چيست ؟

در كتب لغت هم معمول است كه لغت نويس ابتدا معناى حقيقى لغت را در مقابل آن مى نويسد و بعدا برخى از صور استعمال مجازى آنرا مىآورد . لغت نويس براى قرار دادن معنى لفظ , در عرف جستجو مى كند و اولين مورد استعمال را به عنوان معنى حقيقى لغت