شخص را به سوى توبت و انابت و عبادت خواند، جذبه اى كه از حق تعالى خبر كند و از نفس خلاصى دهد و به طاعت و قناعت دعوت كند و از خواب غفلت بيدار كند.(ف - م)

ناموس ‌ «جاه طلبى، شهرت، خودنمايى»[1]

هدف ارباب معرفت از بيان «بت» و «زنّار» و «ترسايى» و «ناقوس» اشاره به ترك ناموس و از بين بردن خودبينى و شهرت طلبى است زيرا آنها اصل مذاهب و عقايد باطل را ناشى از جاه طلبى و خودنمايى مى دانند.

صدق ‌ آنچه از اعتقاد به حقايق در قلب است، راستى(ف-ع)

اخلاص ‌ خالص كردن، آن است كه سالك در عمل خود شاهدى جز خدا نطلبد.(ف-م)

اگر مى خواهى كه بنده خاص و مورد توجه حق قرار بگيرى بايد اسباب صدق و اخلاص را در عمل و دل و زبان خود فراهم كنى زيرا صدق در حقيقت با خدا و خلق خدا در ظاهر و باطن راست بودن است و اخلاص آن است كه سالك در كردار و گفتار و پندار خود فقط حق را در نظر داشته باشد.

ايمان ‌ گرويدن، تصديق و اطمينان، اقرار به زبان، تصديق به دل و عمل به اركان است (ف-ع) ب 348

همچنين اگر مى خواهى كه بنده خالص حق شوى ابتدا هستى مجازى خود را در