دو يكى مادر و ديگرى پدر مى گردد و هدف اصلى از آفرينش انسان كسب معارف الهى و شناخت حق است و نسبت حقيقى نسبت بين انسان و خدا و ارتباط دوگانه بين خالق و مخلوق، عابد و معبود مى باشد.

حرمت ‌ عزّت، احترام، نهايت تعظيم و فروتنى در مقابل اوامر و نواهى است كه موجب امتثال و فرمانبردارى از اوامر حق است(ف-م)

پدر و مادر كه اصل وجود آدمى است را نفى و تحقير نمى كنم و وجود آنها را بيهوده نمى شمارم و تأكيد مى كنم كه به حكم ﴿بالوالدين احساناً... و قل لهما قولا كريماً﴾[1] و ﴿اخفض لهما جناح الذّلّ من الرحمة﴾[2] احترام آنها واجب است و بايد با آنها با تكريم و تعظيم زندگى كرد.

خود را با نسبت هاى برادر كه به سبب حسادت به تو حسد مىورزد و با تو به دشمنى بر مى خيزد و خواهر كه در عقل و دين ناقص است و مايه نادانى تو مى گردد مقيّد و گرفتار مكن زيرا تعلق به آنها تو را از مقصود اصلى و مطلوب حقيقى باز مى دارد. مصراع اول اشاره به «ان النساء نواقص الايمان، نواقص العقول»[3] دارد.

فرزندان خود را به حكم ﴿انّ من ازواجكم و اولادكم عدوّ لكم﴾[4] دشمن خود مى خوانى زيرا هرآينه عمر آدمى به تيمار و تربيت آنها از دست مى رود و تو از