سبك بال ـ عارفان و سالكان ـ به عالم بالا و جهان معنى سير و پرواز كنى به حكم ﴿الخبيثات للخبيثين﴾[1] جهان پست و فرومايه را كه مُردارى بيش نيست، ترك و آن را به دنيا طلبان مرده خوار واگذار كن. زيرا «حب الدّنيا رأس كلّ خطيئة و ترك الدّنيا رأس كلّ عبادة»[2]

دونان ‌ اشاره به سفلگان و دنيا دوستان است.

غدّار ‌ فريبنده، بى وفا، پيمان شكن(ف-م)

دنياى پست و ناپايدار كه وفادارى به هيچ كس ندارد را به مردم فرو مايه و بى دانشى كه چشم به آن دوخته و دل بدان بسته اند واگذار و به موجب «الدنيا جيفة و طالبها كلاب»[3] دنيا مردارى بيش نيست پس شايسته سگان باشد.

نَسَب ‌ گوهر، اصل، نجات، خويشاوندى، قرابت(ف-م)

در اين بيت شيخ اشاره به گروهى دارد كه نسبت هاى صورى و ظاهرى را سبب بزرگى خود دانسته از وجود پير و مرشد كامل بى نيازند و چنين بيان مى كند كه اصل و نسب آدمى مايه بزرگى و كمال نمى باشد آدمى بايد مناسب ها را انتخاب كند و كسى را كه با عالم معنى نسبت و ارتباط دارد، راهنماى خود قرار دهد و با رها كردن اصل و نسب سير الى اللّه كرده تا به وصال حق نايل گردد.