رها سازد يعنى در حقيقت به مقام فناء فى الله برسد.

همچنين سالك اگر هستى خود را رها نكند و تنها خود را ببيند و به وجود مجازى خود مغرور گردد حقّ را در حجاب تعيّن و هستى نگه داشته و در حقيقت كفر ورزيده است. سالك اگر پارسا و پرهيزگار نيز باشد و صفت متّقين را دارا باشد ولى اين پارسايى سبب غرور و خودبينى او گردد باز هم كفر ورزيده و حقّ را در خود پوشانيده است.

خرابات ‌ ب802

صاحبان معرفت و اربابان طريقت نشانه هايى از «خرابات» داده اند و آن را چنين تعريف كرده اند كه: «التوحيد اسقاط الاضافات»[1] و چون مى دانيم كه حقّ به صورت اشياء ظاهر و متجلّى گشته است يعنى اضافه وجود بر آنها نموده است هرگاه اين اضافه وجود از آنها سلب و حذف گردد، نيست و نابود خواهند شد و جز حقّ هيچ چيزى باقى نخواهد ماند و اين معنى توحيد است.

جهان بى مثالى ‌ جهانى كه مثل و مانند ندارد و از همه صور حسّى و خيالى پاك و منزه است.

لاابالى ‌ ب545

«خرابات» كه مقام وحدت و مرتبه فناى سالك از هستى خود است، متعلّق به جهان معناست و با جهان مادّه رابطه اى ندارد و اين مقام و مرتبه عاشقان و سالكان