معشوق با بى باكى و بنا به استعدادى كه در وجود عاشق مى بيند بر اساس ﴿و نفخت فيه من روحى﴾[1] از جان خود در كالبد بى روح عاشق با لب حيات بخش خود مى دمد و او را مقرّب درگاه خود مى نمايد به طورى كه با دميدن اين روح حيات بخش آتش در افلاك و افلاكيان مى اندازد و پيوسته افلاكيان و فرشتگان در حرمان اين آتش اند.

غمزه ‌ «حالتى است كه از بر هم زدن و گشادن چشم محبوبان در دلربايى و عشوه گرى واقع مى شود.

برهم زدن چشم كنايه از عدم التفات و گشادن چشم اشاره به مردمى و دلنوازى است، غمزه اشاره به استغناء و عدم التفات است كه از لوازم چشم است»[2]

ميخانه ‌ «باطن عارف كامل باشد كه در آن شوق و ذوق و عوارف الهيه بسيار باشد و به معنى عالم لاهوت نيز آمده است»[3]

غمزه چشم معشوق، دام و دانه اى براى گرفتارى دل عاشقان مى گردد و از آن دام و دانه هر عارفى با توجه به استعداد درونى خود برداشت مى نمايد. ارتباط دام و دانه كه محنت و زحمت به همراه دارد اشاره اى به سخنان حضرت على(عليه السلام) است كه فرمود: «سبحان من اتسعت رحمته فى عين نقمته و اشتدّت نقمته فى عين نعمته»[4]