آتش پاك كننده زر از ناخالصى هاست. وقتى زر خالص و پاك در آتش اندازند چون ناخالصى ندارد، برافروخته تر مى شود.

در اين بيت منظور از «آتش» جهنم است و «زر خالص» نَفْس پاك انسانى است. همچنين مراد از «غش» صفات پست و زشت انسانى و شهوات و لذّات مادّى است.

بنابراين چون سالك از تعيّنات و تعلّقات مادّى و دنيوى گذشت هر آينه نفس او پاك و مصفّا گشته عشق و محبّت به وجود حقيقى او را به وصال حقّ نزديك مى كند.

تمام ناملايمات دنيوى و عذاب اخروى منبعث از وجود مجازى و هستى غير حقيقى است و هيچ چيزى غير از وجود وهمى و خيالى تو را عذاب نمى دهد.پس درباره وجود خود اندكى تفكّر و انديشه كن.

اگر سالك وجود غير حقيقى خود را رها نكند و اسير ظواهردنيا و لذّات مادّى گردد در حقيقت همه عالم حجاب و مانع وصول او به حقّ خواهد شد.

اسْفَل ‌ پايين تر

نقطه وحدت ‌ وجود حقيقى، نقطه اى از دايره هستى كه در آن نقطه وجود سالك در حقّ به هم مى رسد و يكى فانى مى شود به عبارتى وجود سالك در حق فانى مى شود.