مُنْزَل ‌ نازل شده، فرو فرستاده شده

عهد اوّل ‌ پيمان بنده با خداوند به استناد «الست بربّكم قالوا بلى»

چون سالك در فطرت، حق را شناخت و با او عهد و پيمان بندگى بست ولى به دليل غفلت و نادانى او را فراموش كرد، به همين منظور خداوند كلام خود را به وسيله انبياء نازل كرد، تا آدمى آن عهد اوّليه را كه در فطرت و آفرينش با خدا بسته بود ياد آورد و بندگى خود را نسبت به خداوند فراموش نكند. آيات زير ناظر بر اين بيان مى باشند:

﴿افى اللّه شكّ فاطر السموات و الارض﴾[1] و ﴿أولم يكف بربّك انّه على كلّ شىء  شهيد﴾[2]

آغاز ‌ فطرت، آفرينش

آنجا ‌ منظور عالم مُلك است.

چون انسان در مرتبه فطرت، جمال حقيقت وجود و نور تجلّى حق را مشاهده مى كند، هر آينه در عالم مادّه و مُلك نيز دوباره مى تواند حق را باز بيند.

اينجا ‌ تعيّن انسانى (ش، د) ، دنيا

فردا ‌ فرداى قيامت منظور است.

امروز در اين دنيا صفات حق را در آيات و نشانه هاى او مشاهده كن و ببين كه