مصدر ‌ محل صادرشدن.

هر يك از آن اسماء الهى مصدرى شده اند و از هر مصدر، موجودى خاص حاصل شده است. و چون هر چيزى داراى مبدأ و معاد است، هنگامى كه موجودى در مبدأ از مصدر اسمى خود ظهور و نمود پيدا مى كند در موقع برگشتن و رجوع به معاد خويش كه همان اسمى است كه در مبدأ، مصدر او بوده است، اين اسم همچون درى است كه در مبدأ از آن بيرون آمده يعنى ظهور كرده و باز به همان در رجوع مى كند يعنى داخل مى شود.

اوّل ‌ در اين بيت مراد مبدأ است.

از آن در ‌ مقصود مبدأ است.

به در شد ‌ به وحدت اصلى رجوع كرد.

معاش ‌ زندگى، نشأه دنيا

از در به در شد ‌ مبدأ اصلى خود را فراموش كرد.

چون تعيّنات انفسى و آفاقى در ابتد از درِ اسمى از اسماء الهى به صحراى ظهور آمده است، دوباره از همان در يعنى با همان اسم به وحدت اصلى رجوع مى كند، هر چند كه در زندگى و نشأه دنيا، خود را فراموش كرده و حال به حال مى شود ولى سرانجام از اين عالم به مبدأ خود بر مى گردد زيرا از آمدن و رفتن خود اختيارى ندارند.

چون قواى طبيعى كه همه مظهر اسماء الهى اند،و به همان اسم، عارفِ به حق شده اند پس تو اى انسان به آن علت عارف و دانا به اسماء الهى شده اى كه تو همان