گفتيم كه شمول عام از براى مخصص به واسطه أصالة العموم و أصالة الظهور در عام است , و أما شمول دليل مخصص بالنصوصية است . بنابراين , در جاهايى كه مفهوم خاص واقعا بر آن منطبق است و از مصاديق واقعيه خاص است ظهور عام از حجيت مى افتد . زيرا پس از آنكه ثابت شد حجيت خاص أقواى از عام است , مصاديق واقعيه عنوان خاص از تحت حكم عام خارج مى شوند , زيرا ظهورشان بانصوصية است . در مخصص منفصل نيز هر چند ظهور خاص با ظهور عام معارضة نمى كند , ليكن حجيت اين ظهور با حجيت آن ظهور معارضة مى كند . ظهور خاص در افراد واقعيش با ظهور عام در افراد عموم خودش تصادم پيدا مى كند . و چون گفتيم كه در يكى ظهور بالنصوصية است و در ديگرى ظه . ور به ظاهر است , قهرا أظهر مقدم بر ظاهر مى شود . لهذا