پذيرفت; ولى از مسلمانان مؤمن و پرهيزگار چندان خبرى نبود.

‌ يكى از مشكلات و زيان‌هاى تازه اسلام آوردگان آن بود كه اينان مورد سوء استفاده اشخاص مغرض قرار گرفتند و به نام اسلام و قرآن به جنگ قرآن ناطق گسيل شدند. اين سوء استفاده بهوسيله خلفاى بنى‌اميه و بنى‌عباس ادامه يافت و نو اسلام‌ها به ابزار كارآمد قدرت‌مندان براى تأمين منافع شخصى تبديل شدند.

‌ مسأله كشورگشايى تا آن‌جا پيش رفت كه حكومت اسلامى به امپراطورى‌هايى چون ايران و روم تبديل شد و بسيارى از صحابه در سايه مقام يا ثروت به فساد گراييدند. جنگ‌هاى صفين و نهروان مولود اين پديده است. [1]

ممنوعيت نگارش احاديث

تاكنون براى انزواى قرآن و عترت پيامبر (صلى الله عليه وآله) از روش‌هايى استفاده شده است. چنان‌كه امروز، گروهى به بهانه اصلاح دين، جهان‌پسند كردن، پويايى و انطباقش با وجدان عصر به دگرگون‌سازى اسلام مى‌پردازند در گذشته نيز به بهانه‌اى، روايات را از دسترس جامعه دور و به حمايت از قرآن، احاديث نبوى را سوزاندند. با اين روش، مفسر و مبين كتاب الهى نابود گرديد و قرآن مهجور و منزوى شد. بدين‌ترتيب، شبهات و ابهام‌هاى بسيار روييدن آغاز كرد، خرافات در واقعيات پنهان گرديد، بسيارى از حلال‌ها حرام و حرام‌ها حلال اعلام شد، تحريف‌ها و تفسير به رأى‌ها رواج يافت و...‌.

‌ امام على (عليه السلام) در ترسيم وضع جامعه و مردم مى‌فرمايد: مردم در فساد و جنايت همداستان شدند، از دين فاصله گرفتند، بر دروغگويى پيمان بستند و از راستگويى پروا كردند. [2]

‌ بدين ترتيب، فضايل اهل بيت و صحابه عالى‌قدر فراموش شد و جمعيت رو به گسترش مسلمانان از درك حقيقت اسلام و قرآن محروم ماند.

خلافت عثمان

با شورايى كه خليفه دوم پيش‌بينى كرده بود اشراف قريش فرصت يافتند پس از وى در كار