اسم اعظم

گروهى از عارفان و اوليا و عاشقان و صادقان بر اين عقيده اند كه : كلمه ى مباركه ى « ربّ » كه به معناى مالك و صاحب اختيارى است كه عاشقانه و حكيمانه مملوكش را تربيت مى كند ، اسم اعظم است ، و انسان با توسل به آن مورد رحمت حق قرار مى گيرد و گره ها از كارش گشوده مى شود و بلكه گناهانش مورد آمرزش و معاصى و خطاهايش با آب آمرزش شسته و پاك مى گردد .

شايد علت توسل همه ى انبيا و امامان ، در هنگام دعا و مناجات و راز و نياز و زمان گرفتارى ها و مصائبشان به اين نام مبارك ، سرّش اين باشد كه كلمه ى « ربّ » را اسم اعظم حق مى دانستند .

آدم و حوا(عليهما السلام) به هنگام توبه عرضه داشتند :

( رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَإِن لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَتَرْحَمْنا لَنَكونَنَّ مِنَ الخاسِرينَ )[1] .

« پروردگارا ! ما به خود ستم ورزيديم و اگر ما را نيامرزى و به ما رحم نكنى هر آينه از زيانكاران خواهيم شد » .

حضرت نوح (عليه السلام) پس از نهصد و پنجاه سال ستم ديدن از كفّار و عاجز شدن از هدايت آنان و مضطرّ شدن ، عرضه داشت :

( . . . رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى الأَرْضِ مِنَ الكَافِرِينَ دَيَّاراً )[2] .

« پروردگارا ! احدى از كافران را بر روى زمين وا مگذار » .

حضرت ابراهيم (عليه السلام) در دعا و مناجاتش گفت :

[1] اعراف : 23 .

[2] نوح : 26 .