حق باز مى دارد و امّا آرزوهاى دور و دراز ، آخرت را از ياد انسان مى برد » .

حافظ مى فرمايد :

بيا كه قصر امل سخت سست بنيادست ^^^ بيار باده كه بنياد عمر بر بادست

غلام همت آنم كه زير چرخ كبود ^^^ ز هرچه رنگ تعلق پذيرد آزادست

چه گويمت كه به ميخانه دوش مست و خراب ^^^ سروش عالم غيبم چه مژده ها دادست

كه اى بلندنظر شاهباز سدره نشين ^^^ نشيمن تو نه اين كنج محنت آبادست

تو را ز كنگره ى عرش مى زنند صفير ^^^ ندانمت كه در اين دامگه چه افتادست

نصيحتى كنمت ياد گير و در عمل آر ^^^ كه اين حديث ز پير طريقتم يادست

غم جهان مخور و پند من مبر از ياد ^^^ كه اين لطيفه عشقم ز ره روى يادست

رضا به داده بده ، وز جبين گره بگشاى ^^^ كه بر من و تو ، در اختيار نگشادست

مجو درستى عهد از جهان سست نهاد ^^^ كه اين عجوز عروس هزار دامادست

نشان عهد و وفا نيست در تبسم گل ^^^ بنال بلبل بى دل كه جاى فريادست