« نه چنين است كه آلودگان به سيّئات و رذايل مى پندارند ، بلكه اينان در روز قيامت از پروردگارشان محجوب اند » .

تأكيدى كه خداى مهربان بر تزكيه ى نفس از صفات رذيله و آراستنش به صفات حسنه دارد ، به هيچ تكليف و وظيفه اى ندارد . حضرت حق در قرآن مجيد پس از يازده سوگند به سعادت ابدى و رستگارى هميشگى اهل تزكيه و پيروز نشدن و نوميدى اهل رذايل اشاره فرموده است :

( قَد أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا ^ وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا )[1] .

از نشانه هاى بدى حال ، كورى چشم باطن ، و دورى از حقايق ، و كر بودن گوش از شنيدن نداى خدا و پيامبران ، و اختلال شامّه ى باطن از استشمام بوى
رحمت است .

رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود :

خَصلَتَانِ لاَ يَجْتَمِعانِ فِى مُؤْمِن : البُخلُ وَسُوءُ الخُلْقِ[2] .

« دو خصلت در مؤمن جمع نمى شود : بخل و بدى اخلاق » .

حضرت على (عليه السلام) فرمود :

لاَ وَحْشَةَ أَوْحَشُ مِن سُوءِ الخُلْقِ[3] .

« وحشتى وحشتناك تر از بدى اخلاق نيست » .

و نيز آن حضرت فرمود :

سُوءُ الخُلْقِ شَرُّ قَرين[4] .

[1] شمس : 9 ـ 10 .

[2] شرح نهج البلاغه : 6 / 337 ; ميزان الحكمه : 4 / 1536 ، الخلق ، حديث 5097 .

[3] غرر الحكم : 265 ، حديث 5722 ; ميزان الحكمه : 4 / 1536 ، الخلق ، حديث 5098 .

[4] غرر الحكم : 264 ، حديث 5697 ; ميزان الحكمه : 4 / 1536 ، الخلق ، حديث 5089 .