جست‌وجوى پاكان و نزديك شدن به راستگويان و صراحت‌پيشگان است.

ضرورت تشويق و تنبيه و معيارهاى آن دو

آيين اسلام بر اساس عدل پايه‌گذارى شده است. عدل، يعنى اين كه هر چيزى در جاى خود قرار بگيرد؛ «الْعَدْلُ وَضْعُ الشَّىْ‌ءِ فِي مَحَلِّهِ». بر اين اساس، مديريت صحيح و منطبق با اسلام، مديريتى خواهد بود كه در آن، اولًا كارمند خادم و خائن هر دو به يك چشم ديده نشوند؛ بلكه خائن تنبيه و خادم تشويق گردد. ثانياً، معيار تشويق افراد، تنها كار آنها و نتايج حاصله از آن باشد.

اگر در مديريّت يك نظام، تشويق نباشد و افراد خادم همانند افراد خائن، در كنار يكديگر و به طور مساوى از حقوق و مزايا و ساير تسهيلات بهره‌مند شوند، پس از مدت‌زمانى، در افراد اين احساس به وجود مى‌آيد كه كارهاى خوب، بى‌پاداش مانده و كوشش‌هاى ارجمند بر باد مى‌رود، و با اين احساس، انگيزه كار بهتر و به‌كارگيرى استعدادهاى نهفته فلج شده و نظام به سستى و نابودى مى‌گرايد. به طريق اولى، اگر تشويق‌ها غيرعادلانه و بر اساس حبّ و بغض صورت گرفته باشد، كارمندان [و افراد زيردست‌]، بى‌تفاوت و نسبت به مدير بى‌اعتماد خواهند بود و هرگونه صداقت و صميميت را از دست خواهند داد:

وَ لا يَكُونَنَّ الْمُحْسِنُ وَ الْمُسِي‌ءُ عِنْدَكَ بِمَنْزِلَةٍ سَوَاءٍ فَإِنَّ فِي ذَلِكَ تَزْهِيداً لِأَهْلِ الْإِحْسَانِ فِي الْإِحْسَانِ وَ تَدْرِيباً لِأَهْلِ‌