حَيْثُ وَقَعَ.

وَ الْصَقْ بِأَهْلِ الْوَرَعِ وَ الصِّدْقِ ثُمَّ رُضْهُمْ عَلَى أَلَّا يُطْرُوكَ وَ لا يَبْجَحُوكَ بِبَاطِلٍ لَمْ تَفْعَلْهُ فَإِنَّ كَثْرَةَ الْإِطْرَاءِ تُحْدِثُ الزَّهْوَ وَ تُدْنِي مِنَ الْعِزَّةِ.

پس [از ميان نيروهاى حزب‌اللَّه‌] افرادى را كه در گفتن حق از همه صريح‌تر و در مساعدت و همراهى نسبت به آنچه خداوند براى اولائش دوست نمى‌دارد، كمتر به تو كمك مى‌كنند، مقدّم دار؛ خواه موافق ميل تو باشند، يا نه.

خود را به اهل وَرَع و صدق و راستى بچسبان و آنان را طورى تربيت كن كه ستايش بى‌حدّ از تو نكنند و تو را نسبت به اعمال نادرستى كه انجام نداده‌اى، تمجيد ننمايند؛ زيرا ستايش بيش از حد، خودپسندى مى‌آورد و [انسان را] به غرور نزديك مى‌سازد.

به راستى اگر اين سخنان مولا به كار گرفته شود، آيا در جذب و دفع نيروها، روابط بر ضوابط حاكم خواهد شد و آيا پديده‌هاى زشت تملّق و تظاهر و خوش‌خدمتى‌هاى رياكارانه، زمينه رشد پيدا مى‌كنند؟ و آيا منافقان، دروغ‌گويان، چاپلوسان، رياكاران و بله‌قربان‌گويان به كارهاى كليدى دست مى‌يابند و نيروهاى متعهِّد پاك منزوى مى‌شوند؟ قطعاً نه.

در اين حكومت، چون محور قضاوت‌ها و ارزيابى‌ها رضايت اللَّه است، نه خشنودى حاكم و والى، كارمندى مورد اعتماد واقع مى‌شود كه با صراحت كامل، سخن حقّ را بگويد، هرچند تلخ و ناگوار باشد. كارمندى پيشرفت مى‌كند كه از صداقت و پاكى بيشترى برخوردار باشد، نه آن كه متملّق، چاپلوس، رياكار، متظاهر و بله‌قربان‌گوست؛ زيرا وظيفه حاكم،