أَمَرَهُ بِتَقْوَى اللَّهِ وَ إِيْثَارِ طَاعَتِهِ وَ اتِّبَاعِ مَا أَمَرَ بِهِ فِي كِتَابِهِ مِنْ فَرَائِضِهِ وَ سُنَنِهِ الَّتِي لا يَسْعَدُ أَحَدٌ الَّا بِاتِّبَاعِهَا وَ لا يَشْقَى الَّا مَعَ جُحُودِهَا وَ إِضَاعَتِهَا.

[على عليه السلام قبل از هر چيز، مالك را] به اين امور فرمان مى‌دهد:

1. تقواى الهى.

2. گزينش اطاعت خداوند.

3. عمل و پيروى از آنچه كه خداوند در كتاب خود از سنّت‌ها و واجبات دستور داده است.

زيرا هيچ‌كس جز با تبعيّت از آنها به سعادت نخواهد رسيد و هيچ‌كس جز با ترك آن، بدبخت نخواهد شد.

منظور از كتاب‌ تنها قرآن نيست؛ هدف اعمّ از قرآن و روايات اهل‌بيت عليهم السلام است. در اسلام همه سنن و آداب اسلامى را كتاب اللَّه‌ مى‌گويند، و اين از اين جهت است كه همه واجبات، محرّمات، مكروهات و مستحبّات، مكتوب الهى است؛ يعنى خداوند به قلم تقدير، همه آنها را نوشته است تا بدان عمل كنند؛ آن هم به گونه‌اى كه در شرع بيان گرديده است.

در عالم وجود هيچ‌كس، در هيچ شأن و مقامى نمى‌تواند به سعادت و نيك‌بختى برسد، مگر با اطاعت از فرامين الهى، آن هم به وسيله انجام فرائض و سنن و ترك محرّمات. در مقابل، راه منحصر به فرد شقاوت نيز در سرپيچى از مقرّرات الهى و نافرمانى از فرامين خداوند از طريق عمل نكردن به واجبات و يا بى‌اعتنايى به آنها خلاصه مى‌شود.

با اين بيان، به خوبى روشن مى‌شود كه صِرف داشتن مراتب علمى و