آنان (اهل‌بيت پيامبر عليهم السلام) رمز حياتِ دانش، و رازِ مرگِ جهالت‌اند، آنان‌اند كه داورى‌شان بازگوى دانش و آگاهى و سكوتِ‌شان، نشان‌گر منطق و برون‌شان، انعكاس روشنى از درون‌شان است. نه از دين سر مى‌پيچند و نه در آن به اختلاف دچارند و چنين است، كه قرآن در جمع آنان، گواهى صادق و خموشى گوياست.

و امّا تجزيه‌اى كه در سقيفه پديد آمد و نتيجه حاصلِ از آن، جدايى مرجعيت علمى از مرجعيت سياسى در امر جانشينى پيامبر صلى الله عليه و آله و سر برآوردنِ نااهل از پيراهنِ اهل شد؛ تجزيه‌اى نامبارك و فاجعه‌آميز بود. اگر چه دانشمندان اهل سنّت كوشش بسيار كرده‌اند، تا از اهميّت آن بكاهند يا حتّى آن را انكار كنند. و امّا خليفه دوّم، در گفتارى كه از او رسيده است، به بزرگى اين فاجعه خسارت‌بار، ناگزير، اعتراف كرده است. و با اين كه او خود، كارگردان اصلى سقيفه است، چنين مى‌گويد:

بيعتى كه در سقيفه انجام گرفت، كارى بدون فكر و انديشه و ناگهانى بود؛ لغزشى بود كه اتفاق افتاد، امّا خداوند مسلمانان را از گزند آن نگاه داشت؛ «الا انَّ بَيْعَةَ ابى‌بَكرٍ كانَتْ فَلتَةً وَقَى اللَّهُ المُسلِمينَ شَرَّهَا». [1]

و جالب اين كه خليفه، به اين اعتراف اكتفا نكردند، گفتند:

از اين پس، هر كس چنين كند، او را بكشيد. [2]

[1]. الملل والنحل، ص 24؛ مسند ابن حنبل، ج 1، ص 123، ح 391؛ صحيح بخارى، ج 6، ص 32، ح 6830؛ تاريخ طبرى، ج 3، ص 205.

[2]. همان.