معناى مجازى اعتبار مى‌كنند. بنابراين، تفاوت وضع تعيينى و تعيّنى در اين است كه در وضع تعيينى، شخص يا اشخاص معيّن، ارتباط را لحاظ مى‌كنند، ولى در وضع تعيّنى، اين لحاظ توسط اهل لغت صورت مى‌گيرد. همان گونه كه در امور اعتباريه مثل ملكيت لازم نيست عقلاء يا شارع، در يكايك بيع‌هاى انجام‌شده ملكيت را اعتبار كنند بلكه شارع يا عقلاء ضوابطى براى ملكيت قرار مى‌دهند كه هرجا آن ضوابط وجود داشته باشد ملكيت اعتبار مى‌شود. بنابراين، بين اعتبارى بودن وضع و تقسيم آن به دو قسم تعيينى و تعيّنى منافاتى وجود ندارد. و اين تقسيم هم حقيقى است.