آن‌جا كه‌ وَمَن دَخَلَهُ‌و كَانَ ءَامِنًا [1] «هر كسى كه داخل حرم شود، از هر عقوبتى ايمن است» نمى‌توان بر او حدّ جارى كرد؛ بلكه بايد از نظر غذا و آشاميدنى او را در تنگنا قرار دهند و به اندازه‌ى قوت لايموت به او داده تا اين زجر و ناراحتى سبب خروج او از حرم گردد؛ و آن‌گاه حدّ را بر وى جارى سازند.

امّا اگر فردى در حرم مرتكب گناه موجب حدّ شد، مى‌توان بر او حدّ اقامه كرد؛ زيرا، كسى كه احترام حرم را رعايت نكرده و به اين مسأله معتقد نبوده، مراعات او لازم نبوده و بر او حدّ مى‌زنند.

دليل بر هر دو فرع روايت زير است:

محمّد بن الحسن بإسناده عن ابن أبي عمير، عن هشام بن الحكم، عن أبي عبداللَّه عليه السلام في الرجل يجني في غير الحرم ثمّ يلجأ إلى الحرم، فقال:

لا تقام عليه الحدّ، ولا يطعم ولا يسقى، ولا يكلّم، ولا يبايع، فإنّه إذا فعل به ذلك يوشك أن يخرج فيقام عليه الحدّ.

وإن جنى في الحرم جناية اقيم عليه الحدّ في الحرم، فإنّه لم ير للحرم حرمة. [2]

فقه الحديث‌: در اين حديثِ صحيحه‌ى به تمام معنا، امام صادق عليه السلام درباره‌ى مردى كه در غير حرم جنايت كرده و به حرم پناه مى‌آورد، فرمود: حدّ بر او در حرم جارى نمى‌شود؛ بلكه به او طعام و شراب نمى‌دهند و با او سخن گفته نمى‌شود و معامله‌اى نيز با وى انجام نمى‌دهند.

ظاهر روايت اين است كه هيچ غذا و نوشيدنى به وى داده نشود؛ امّا به لحاظ تعليل ذيل آن- كه فرمود: اگر چنين كنند، اميد است از حرم خارج شود و بتوان بر او حدّ جارى كرد- مى‌فهميم مراد سخت‌گيرى در آب و غذا است، نه اين كه هيچ طعام و شرابى به او ندهند؛ زيرا، در اين صورت مى‌ميرد و موضوعى براى خروج از حرم باقى نمى‌ماند. و اگر جنايتش در داخل حرم بوده، در همان‌جا بر او حدّ مى‌زنند؛ زيرا، اين فرد احترام حرم را رعايت نكرده است.

[1]. سوره‌ى آل عمران، 97.

[2]. وسائل الشيعة، ج 18، ص 346، باب 34 از ابواب مقدّمات حدود، ح 1.