عنوان هوىّ در روايت عبدالرحمان را بر آخرين مراتب آن كه ديگر به فعليّت سجده نزديك است حمل نماييم؛ و از اين جهت تنافى برطرف مى‌شود. [1]

به نظر مى‌رسد نبايد هوىّ را به آخرين مرتبه آن منحصر دانست؛ و اساساً فرق گذاشتن بين مرتبه اوّل و آخر عرفى نيست؛ بلكه بايد گفت از نظر عرف، حتّى ابتداى هوىّ، عنوان مقدّمات سجده را دارد؛ و شروع براى استوا و قيام، به عنوان مقدّمه ركوع محسوب نمى‌شود.

در نهايت مى‌توان گفت: آن‌چه در روايت سؤال شده به عنوان مواردى است كه غالباً تحقّق پيدا مى‌كند و در اين صورت، صلاحيّت براى تقييد قاعده كلّى را ندارد؛ و بايد بگوييم در تحقّق معناى غير، خصوصيّتى وجود ندارد. در بحث اعتبار دخول در غير نيز به اين مطلب اشاره خواهيم نمود كه غير داراى معناى عامّى است. بنابراين، نظريّه مرحوم محقّق اصفهانى مختار و نظر برگزيده ما خواهد بود.

[1]. فوائد الاصول، ج 4، ص 636.