كه آيا نمازگزار مى‌تواند به چنين نمازى- كه در انجام سلام آن شكّ دارد- اكتفا كند يا خير، مقتضاى قاعده فراغ اكتفا به چنين نمازى است.

اين بيان مخدوش است؛ زيرا، اين نتيجه براى قاعده فراغ در صورتى است كه اصل جريان قاعده مسلّم باشد؛ در حالى كه در اين مورد، احتمال عدم جريان مى‌دهيم؛ چرا كه اگر نمازگزار سلام نماز را نداده باشد، هنوز در اثناى عمل است، و اين قاعده در اثناى عمل جريان ندارد؛ در مباحث پيشين نيز بيان نموديم در جريان قاعده، بايد شخص از عمل فارغ شده باشد و فراغت عملى تحقّق پيدا كرده باشد؛ در حالى كه در اين فرض، اين عنوان احراز نشده است.

صورت چهارم: صورت ديگر آن است كه شخص در سلام نماز شكّ داشته و عمل باطل كننده نيز انجام نداده باشد و مشغول به عملى شده باشد كه موجب بطلان نيست، مانند اين كه شروع به قرائت قرآن كرده باشد. حكم اين صورت نيز از حكم صورت سوّم روشن مى‌شود.