محمد بن عبدالوهاب پايبند بودند و با هر چيز تازه اى بشدت مخالفت مى كردند. دوم: موج تمدن جديد كه نظام حكومت، بسيارى از ابزار و وسايل آن را لازم داشت.

حكومت، حد وسط ميان دو نيرو را گرفت. به اين معنا كه ساير ممالك اسلامى را مسلمان دانست و نيز در جنب تعليمات دينى، تعليمات مدنى را قرار داد و اداره حكومت را بر گونه اى از نظام جديد استوار ساخت.[1]

خوشبختانه، اولياى حكومت سعودى چندى است از منطق و مقرّرات خشك و دست و پاگير وهابيّت در طرد «سنن و مواريث تاريخى مشترك» مسلمين و برخورد خشن و زننده با مقدسات آنان و نيز نفى هر پديده نوظهور به بهانه «بدعت»، به ستوه آمده اند و اين امر، همراه با ملاحظه واقعيّتهاى عُريان و اغماض ناپذير(چون فشار و تحكّم روز افزون آمريكا و اسرائيل به ممالك اسلامى و عربى، و حضور جدّى و مؤثر جمهورى اسلامى ايران در كانون رهبرى مبارزات ضد صهيونيستى و همزيستى مسالمت آميز آن با همسايگان خويش ) سبب شده است كه اندك اندك تعديلى در رفتار آنان نسبت به ايران اسلامى و بالاتر از آن، تجديد نظر در قبولِ آموزه هاى خشك وهّابيت و تكفير مسلمين به وجود آيد. از حكومتى كه هم اكنون عنوان «خادم الحرمين» بر خود گرفته و «ميزبان» امّت بزرگ اسلام در اجتماع با شكوه حج به شمار مى رود، جز اين تعديل رويّه و تجديد نظر، زيبنده نيست...