4

نخستين ردّ بر اين مكتب را برادر خود محمد بن عبدالوهاب، شيخ سليمان بن عبدالوهاب، به نام «الصواعق الالهية» نوشت او در كتاب مزبور چنين آورد:

امورى كه وهابيان آن را موجب شرك و كفر دانسته و بهانه مباح بودن مال وجان مسلمانان مى پندارند، در زمان ائمه اسلام به وجود آمده بود. ولى از هيچ يك از ائمه اسلام شنيده و روايت نشده است كه مرتكبين اين اعمال را كافر يا مرتد دانسته و دستور جهاد با آنان را صادر كرده باشند، يا آن كه بلاد مسلمانان را ـ همان گونه كه اينان مى گويند ـ بلاد شرك و دارالكفر بنامند.[1]

پس از شيخ سليمان،علما و شخصيتهاى بسيارى از اهل سنّت به نقد آراى محمد بن عبدالوهّاب پرداخته اند كه اسامى برخى از آنها چنين است:

1. عبداللّه بن لطيف شافعى، مؤلف «تجريد سيف الجهاد لمدعى الاجتهاد».

2. عفيف الدين عبداللّه بن داود حنبلى، مؤلف «الصواعق والردود».

3. محمد بن عبدالرحمن بن عفالق حنبلى، مؤلف «تحكُّم المقلدين بمن ادعى تجديد الدين».

4.احمد بن على قبانى بصرى، مؤلف رساله اى در نقد معتقدات فرزند عبدالوهاب.