لغت عرب يكى از معانى آن، مطيع بودن است[1] و مسلمانان به حكم آيه (أَطيعُوا اللّه وأَطيعُوا الرَّسول وَ أُولى الأَمْرِ مِنْكُمْ) [2] در حقيقت مطيعان خدا، و پيامبر و صاحبان امرند.

شگفت اينجا است كه اين نوع افراد كه با سالوس بازى از اين نوع نام گذاريها انتقاد مى كنند، در برابر حكّام و سلاطين، در حد پرستش كرنش كرده و آنان را امير مؤمنان مى خوانند!

پس از بركنارى «سعود بن عبد العزيز»، فيصل برادر او زمام كشور را به دست گرفت،و در يك نشست رسمى، مفتى سابق «عربستان»(بن باز) او را اميرمؤمنان خواند،و اين نوع حاتم بخشى، به اندازه اى زننده بود كه خود فيصل، از آن پوزش خواست و خود را كمتر از آن ديد كه اميرمؤمنان باشد.

و اين مذاكرات در مطبوعات عربستان منعكس بوده و نگارنده جريان نشست را در جرايد و مجلات آن كشور قرائت كرده است.