ولادت وى، عمل به دستور دوم است كه قرآن از آن با جمله (وعزّروه)تعبير آورده است.

قرآن مجيد يكى از نعمت هاى الهى در حق پيامبر اكرم، را اين مى داند كه او را بلند آوازه كرده است:

(أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ* وَوَضَعْنا عَنْكَ وِزْرَكَ * الّذي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ* وَرَفَعْنا لَكَ ذِكْرَكَ).[1]

«آيا سينه تو را نگشاديم و بار گران را از دوشت برنداشتيم ـ بارى كه گويى پشت تو را مى شكست ـ و آيا نامت را بلند نگردانيديم؟».

با توجه به منّتهايى كه خداوند در آيات فوق بر پيامبر مى نهد، و گسترش نام و آوازه او در جهان را از نعمتهاى الهى مى شمارد، جشنهاى مسلمانان در ايام ولادت آن حضرت، نوعى تجسّم بخشيدن به مفاد اين آيه است.

اينك با توجه به آيات و روايات پيشگفته، بايد ديد جشنهاى مسلمانان در ايام ولادت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)، چنانچه از امور حرام(همچون استعمال آلات لهو و لعب و اشعار غنائى) خالى باشد، چه حكمى دارد؟ تكريم پيامبر است يا تحقيروى؟ ابراز محبت است يا دشمنى؟

مايه بلند آوازه شدن نام و ياد پيامبر است، يا نه؟

جواب روشن است و همگان اين اعمال را موجب تكريم و ابراز محبّت به پيامبر و كمك به بلند آوازى نام او مى دانند.

بنابراين، آيا مى توان چنين جشنهايى را تحريم كرد؟!