نمى شويد مگر اينكه من محبوبترين انسانها نزد او باشم و مرا حتى از پدر و فرزندش بيشتر دوست بدارد».

روايات در اين مورد فراوان بوده و ذكر همه آنها خارج از ظرفيت اين فصل است، لذا به همين مقدار بسنده مى كنيم.

اصولاً، كسانى كه در ماه ولادت آن حضرت به جشن و سرور مى پردازند هدفى جز اظهار مهر و مودت نداشته،و در حقيقت، به وسيله اين جشنها، علاقه خود را به رسول گرامى(صلى الله عليه وآله وسلم)به نمايش مى گذارند.

قرآن مجيد به مسلمانان دستور مى دهد كه، علاوه بر ايمان به پيامبر، به تعزيز و تكريم او بپردازند:

(فَالّذينَ آمَنُوا بهِِ وَعَزّروهُ وَنَصَرُوه وَاتَّبَعُوا النُّور الَّذي أُنَزل عليه معهُ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُون).[1]

«آنان كه به پيامبر ايمان آورده و به تكريم او پرداخته و او را يارى مى نمايند و از نورى كه همراه وى فرو فرستاده شده پيروى كنند، آنان همان رستگارانند».

اين آيه به مسلمانان، چهار دستور مى دهد:

1. (آمنُوا به) : به پيامبر ايمان بياورند.

2. (عزَّرُوه) : به تكريم و تعظيم او بپردازند.

3. (ونصّرُوه) : (در سختيها) او را يارى كنند.

4. (واتَّبعُوا النُّورَ الذي أُنزِل معه) : از قرآنى كه با او فرستاده شده پيروى كنند.

با توجه به اين دستورهاى چهارگانه، تكريم و بزرگداشت پيامبر در روز