رود نيل افكند، و اسباب مرگ براى او، بستر حيات شد، چنين مى گويد:

سطح آب از گاهوارش خوشتر است *** دايه اش سيلاب و موجش مادر است

بحر را گفتم، دگر طوفان مكن *** اين بناى شوق را ويران مكن

صخره را گفتم، مكن با او ستيز *** قطره را گفتيم، بدان جانب مريز

امر دادم باد را، كان شير خوار *** گيرد از دريا، گذارد در كنار

سنگ را گفتم بزيرش نرم شو *** برف را گفتم كه آب گرم شو

خار را گفتم كه خلخالش مكن *** مار را گفتم كه طفلك را مَزَن[1]

جلوه ديگر از سبب سازى خدا

مشيت الهى بر آن تعلق گرفته است كه هر پديده اى از سبب ويژه طبيعى خود سر زند ولى گاه بنا به مصالحى بعضى پديده ها از غير مجراى طبيعى خود تحقق مى پذيرند، و اين در صورتى است كه پيامبران بخواهند ازاين طريق، پيوند خود را با جهانِ برتر ثابت كنند. چنين عمل ويژه اى را اعجاز مى نامند.