معجزات پيامبران بدون استثنا از اين مسير پا به جهان هستى مى گذارند مسلّماً اژدها گشتن عصاى خشك، كنار رفتن آب دريا به وسيله عصاى موسى، بينا گشتن نابينايان، بهبود يافتن بيماران صعب العلاج، همه و همه پديده هايى هستند كه از سبب غير طبيعى ـ كه در اينجا ماهيت آن مورد بحث ما نيست ـ تحقق پذيرفته اند.

از اين بيان نتيجه مى گيريم كه فيض الهى غالباً از طريق اسباب طبيعى به ما مى رسد، ولى در موارد خاصى نيز همان فيض از غير اين طريق، نصيب انسان مى گردد، كه اصطلاحاً «اعجاز» ناميده مى شود و آن در صورتى است كه فاعل در مقام اثبات نبوت و ارتباط خود با جهان غيب باشد و هرگاه چنين كارى، با ادعايى همراه نباشد آن را «كرامت» مى نامند.

دو كرامت براى مريم

قرآن مجيد، از دو كرامت بزرگ براى «مريم» ياد مى كند:

1. او پيوسته روزى خود را در محراب عبادت در برابر خود حاضر مى ديد، و هر موقع زكريا بر او وارد مى گشت و روزىِ او را در محراب حاضر و آماده مى ديد، از تهيه كننده آن سؤال مى كرد، او مى گفت: (هذا مِنْ عِنْدِ اللّه انَّ اللّه يَرزق من يشاء بغيرِ حساب)[1]:«اين تفضل الهى است خدا هر كس را بخواهد بدون حساب روزى مى دهد».

2. مريم از درد زايمان به سايه شاخه نخلى پناه برد ،خطاب آمد: شاخه نخل خشك را حركت ده تا رطب تازه بر تو فرو ريزد.[2]