6. تصرف در جهان آفرينش

در پرتو عبادات وبندگى نه تنهاحوزه بدن، تحت فرمان و محل نفوذ اراده انسان قرار مى گيرد، بلكه جهان طبيعت، مطيع او شده و به اذن پروردگار جهان، در پرتو نيرو و قدرتى كه از رهگذر تقرّب به خدا، كسب نموده ، بدون اسباب طبيعى، در طبيعت تصرّف مى كند و مبدأ يك سلسله معجزات وكرامات مى شود.

اينك، براى اثبات مدعاى خود، شواهدى از آيات قرآن مى آوريم كه گواهى مى دهند كه اولياى خدا روى مصالحى به اذن پروردگار جهان، مى توانند در جهان طبيعت تصرف كنند.

قرآن درباره قدرت نمايى پيامبران كه همگى پرتوى از قدرت بى پايان الهى است داستانهايى دارد كه ما از ميان آنها آنچه كه مربوط به حضرات يوسف(عليه السلام)، سليمان(عليه السلام)، مسيح(عليه السلام)است به طور مختصر يادآور مى شويم.

الف). تصرف يوسف و بينايى پدر

قرآن مى فرمايد: حضرت يوسف پيراهن خود را به وسيله فردى كه قرآن او را «بشير» مى خواند براى يعقوب فرستاد و گفت آن را بر چهره پدرم بيفكن، او بينايى خود را باز مى يابد. بشير پس از پيمودن فاصله مصر و كنعان، پيراهن را بر صورت يعقوب(عليه السلام)افكند و او بينايى خورد را باز يافت.

قرآن، حقيقت فوق را در ضمن دو آيه بيان مى كند:

1. (إِذْهَبُوا بِقَميصي هذا فالقُوه عَلى وَجْهِ أَبي يَأت بَصيراً).[1]