انتقادات مستمر دانشمندان وقت موجب انزواى ابن تيميه شد و مرامش بتدريج در طاق نسيان قرار گرفت، چندانكه ديگر كسى از افكار وى دم نمى زد، گويى در جهان چنين كسى نبوده وچنين افكارى را عرضه نكرده است. دانشمندان مذكور، بحق، به وظيفه خويش در مقابله با انحرافات وى عمل كرده و به سخن رسول خدا تجسّم بخشيدند، آنجا كه مى فرمايد:

« إذا ظهرت البدع فى أُمّتى فعلى العالم أن يظهر علمه فمن لم يفعل فعليه لعنة اللّه».[1]

«آنگاه كه بدعتها در جامعه آشكار مى شود لازم است دانشمندان با روشنگرى هاى عالمانه خويش با آنها به مبارزه برخيزند».

بر اثر مبارزات ياد شده، از مكتب ابن تيميّه جز در كتابهاى شاگرد وى، ابن قيّم جوزى (691ـ 751ق)، نامى باقى نماند. حتى خود ابن قيّم نيز در كتاب «الروح» به چالش با استاد خود برخاسته است.

اكنون بايد ديد چگونه اين مكتب بار ديگر در قرن 12 هجرى از زاويه انزوا و گم نامى بدر آمد و برخى مجدداً به نشر و ترويج آن پرداختند؟ مقاله بعدى ما، به بررسى اين موضوع اختصاص دارد.