پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)دستور داد او را سه بار غسل دهند و پيراهن خويش را درآورد و فرمود او را با آن كفن كنيد، سپس براى او به امر رسول خدا لحدى كندند، خود شخصاً وارد قبر شد و خاكهاى لحد را با دست خود درآورد، آنگاه كه از اين عمل فارغ گشت در قبر دراز كشيد و گفت: خدايى كه زنده مى كند و ميمراند و او زنده است و نمى ميرد، اغفر لأُمّى فاطمة بنت أسد ولقّنها حجّتَها ووسِّع عليها مَدْخلَها بحقّ نبيّك والأنبياء الذينَ من قبلى فانّك أرحم الراحمين.[1]

مادرم فاطمه را بيامرز، حجت او را تفهيم نما، جايگاه او را وسيع گردان، به حق پيامبرت و پيامبران پيشين، همانا تو ارحم الراحمين هستى.

اين حديث به روشنى از مقام مادر على (عليه السلام)پرده برداشته همچنان كه روشن مى سازد كه از خدا مى توان به حقّ پاكان سؤال كرد. تنها چيزى كه ممكن دستاويز مخالف شود وجود يك راوى به نام «روح بن صلاح» در سند است در حاليكه ابن حِبّان وحاكم نيشابورى كه از راوى شناسان زبردست علم حديثيند هر دو او را توثيق كرده اند.

ما در اى[2]نجا دامن سخن را در نقل احاديث اهل سنت كوتاه مى كنيم در حالى كه تعداد روايات از طرف آنان در اين مورد فزون از آن است كه ما منعكس كرديم در نگاهى به روايات اهلبيت اين نوع توسل،چشم گير و در ادعيـه امير مؤمنان وحسيـن بنعلـى و امـام زين العابـديـن(عليهم السلام)بسيـار فـراوان است.[3]