امام حسين (عليه السلام)در دعاى عرفه چنين راز و نياز مى كند:

اللّهمّ إنّا نتوجه إليك في هذه العشية التى شرفتها وعظمتها بمحمد نبيّك ورسولك وخيرتك من خلقك وأمينك على وحيك.[1]

پروردگار ما در اين شامگاه كه اقامت در اين سرزمين در چنين وقتى را براى ما واجب كردى وا ن را بزرگ شمردى به محمد پيامبرت و بهترين خَلقت متوسل مى شويم.

در اينجا يك رشته اعتراضاتى است كه به صورت فشرده به آنها اشاره مى كنيم.

اشكالات و پاسخ ها

اشكال نخست: چنين توسلى در ميان صحابه نبوده است؟[2]

اگر توسل به منزلت و شخصيت پيامبر، امر جايزى بود صحابه و تابعان از آن بهره مى گرفتند.

پاسخ: از نظر قواعد علمى فعل معصوم مى تواند گواه بر جواز ولى ترك فعل، دليل بر حرمت نمى باشد.

ما فرض مى كنيم صحابه و تابعان از هر نوع خطا و اشتباه مصون بوده و به حكم معصوم مى باشند در اين صورت بهره نگيرى آنها از چنين توسلى، دليل بر حرمت آن نمى باشد.

گذشته از اين، مقياس براى شناسايى جائز از غير، سخنان پيامبر و