مى كند; منزلتى كه براى آن نظيرى در صفحه آفرينش نيست.براى همين مقام قدسى كه پيامبر در پيشگاه خدا دارد، دعاى او رد نمى شود، لذا به گنهكاران دستور داده شده كه به محضر پيامبر بروند و از او درخواست كنند كه در حقّ آنان استغفار كند:

(وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ جاؤُوكَ فَاستَغْفَرُوا اللّه وَاستَغفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّهَ تَوّاباً رَحِيماً).[1]

«هرگاه آنان زمانى كه بر خويش ستم كرده اند نزد تو بيايند و از خدا طلب مغفرت كنند،و پيامبر نيز براى آنان طلب مغفرت كند، خدا را توبه پذير و رحيم خواهند يافت».

از برخى از آيات استفاده مى شود كه پيامبران ديگر نيز از شأن و منزلتِ وساطت در پيشگاه الهى، برخوردار بوده اند. به عنوان نمونه فرزندان يعقوب آنگاه كه خطاى آنان آشكار گشت به پدر گفتند:

(يَا أَبانَا استَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنّا كُنّا خاطِئين* فَقالَ سَوفَ استَغْفِرُ لَكُمْ رَبّي انَّهُ هُوَ الغَفُورُ الرَّحيم).[2]

«پدرجان براى مغفرت گناهان ما از خداوند طلب آمرزش كن; ما خطاكار بوديم. يعقوب گفت: به زودى از پروردگارم طلب مغفرت خواهم كرد، همانا او آمرزنده و رحيم است».

در جواز اين نوع توسل، جاى هيچ بحث و گفتگويى نيست و مخالفتى با آن، به چشم نمى خورد. چيزى كه مهم است آگاهى از سبب استجابت دعاى پيامبران است.

مسلماً ريشه استجابت دعاى پيامبران را بايد در روح پاك و نفس كريم او و قرب ايشان نسبت به خداوند جستجو كرد. به پاس اين كرامت معنوى است