مى نمايد اطلاق دارند و هرگز حجيت قول مسئول را و يا مرجع را مقيد به زنده بودن او نمى كنند از اين جهت مى توان گفت حيات مجتهد شرط نيست.

مرحوم آيت اللّه خوئى به نقد اين استدلال پرداخته و مى گويد كه آيات و روايات بر زنده بودن منذِر و بيم دهنده، و زنده بودن منذَر و آن كس كه بيم داده مى شود دلالت دارند. اصولاً سؤال و جواب ملازم با حيات پرسشگر و جوابگو است.

اين پاسخ خالى از اشكال نيست:

زيرا ممكن است كسى ادعاى الغاى خصوصيت كند و بگويد درست است كه ظاهر آيات و روايات حاكى زنده بودن دو طرف است ولى ملاك حجيت، سخن آنها است نه حيات آنها، بنابراين اگر هم مفتى از دنيا برود ارزش كلام او محفوظ خواهد بود. خدا به پيامبر امر مى كند كه بگويد

(وَ أُوحِىَ إِلَىَّ هَذَا الْقُرْآنُ لأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ)[1]

«بگو به من وحى شده است شما را با اين قرآن و به هر كس كه پيام من به او مى رسد بيم بدهم».

و معنى آن اين است كه حضور پيامبر در بهره گيرى از قرآن