دليل بر چنين واقعيت چهارم اين است كه مبادى پيشين همگى خارج از اختيار است، حتى تصور و تصديق و شوق مؤكد، هرگاه بين حركت عضلات به سوى فعل و اراده امر چهارمى نباشد تمام افعال ما اضطرارى خواهد بود، در اين صورت ناچاريم بين امور سه گانه كه آخرين آنها اراده است امر چهارمى را به نام «اراده و طلب>» بينديشيم كه مؤثر در حركت عضلات و فعاليت انسان است.[1]

آن گاه ايشان سؤال و جوابى را بدين شكل مطرح مى كند:

سؤال: آنچه كه ميان اراده و فعل خارجى هست آيا ممكن الوجود است يا واجب الوجود؟ مسلماً بايد گفت ممكن الوجود است در اين صورت سؤال مى شود علتى را كه آن را پديد آورده اختيارى است يا اضطرارى در صورت نخست تسلسل لازم مى آيد و لازمه صورت دوم جبرى گرى است.

پاسخ: مسلّماً آن امر متوسط بين اراده و فعل، ممكن بالذات است و آن فعل و كار نفس است و نفس بذاته پديد آورنده اختيار است ديگر نيازى به علتى غير از نفس نيست تا آن را به صورت يك فعل واجب درآورد و در پديد آمدن اين امر متوسط از نفس كافى است كه يك مرجحى باشد كه آن را پديد آورد تا اين مرجح نباشد فعل حالت عبثى به خود مى گيرد.